W przypadku zaburzeń postawy dotyczących przede wszystkim tułowia stosuję elementy metody ISST-Schroth, ćwiczenia rozciągające przykurczone mięśnie, ćwiczenia korekcji i stabilizacji.

Ważnym elementem są ćwiczenia autokorekcji – nauka przyjmowania prawidłowej postawy przed lustrem, a następnie bez kontroli wzroku (stymulacja czucia głębokiego). Istotna jest także umiejętność utrzymania korekcji w czynnościach dnia codziennego.

Ćwiczenia stosowane w terapii stóp obejmują mobilizację tkanek miękkich i stawów stóp oraz stawu skokowego, ćwiczenia biernej i czynnej korekcji stóp, następnie całych kończyn dolnych (ustawienie stawów kolanowych i biodrowych) i ćwiczenia chodu z wykorzystaniem taśm oporowych oraz niestabilnego podłoża (dyski sensomotoryczne, TOGU Jumper, poduszki balansowe, maty z kolcami).

Bardzo często obserwuje się współistnienie wad kończyn dolnych (stopa płasko-koślawa, kolana koślawe) z zaburzeniem napięcia mięśni tułowia (najczęściej hipotonią), dlatego w program ćwiczeń korekcyjnych włącza się także ćwiczenia ogólnousprawniające i budujące stabilizację centralną.

 Do diagnostyki zaburzeń występujących w obrębie stopy bardzo pomocne jest badanie na Podoskopie umożliwiające ocenę wysklepienia stopy oraz weryfikujące postępy terapii.

Terapia wad postawy, szczególnie tych, które powodują asymetryczne rozłożenie ciężaru ciała jest bardzo ważna, ponieważ stanowi profilaktykę wystąpienia skoliozy. Jest prawdopodobne, że większość strukturalnych deformacji kręgosłupa zaczyna się jako funkcjonalne krzywizny, które z czasem zostają ufiksowane.(Goldberg 1978, Riseborough/Herndon 1975)