Metoda PNF to proprioceptywne nerwowo-mięśniowe torowanie ruchu. Koncepcja metody PNF powstała w 1946 r. w Kalifornii dzięki współpracy neurofizjologa – dr. Hermana Kabata i fizjoterapeutki – Maggie Knott.

Metoda stworzona była z myślą o pacjentach z uszkodzeniem układu nerwowego, ale z czasem znalazła zastosowanie w innych dziedzinach fizjoterapii, np. w ortopedii.

Metoda bazuje na fizjologicznych wzorcach ruchowych tułowia i kończyn, które przebiegają w skośnych płaszczyznach (trójpłaszczyznowo), np. od wyprostu/przywiedzenia/rotacji wewnętrznej do zgięcia/odwiedzenia/rotacji zewnętrznej.

Twórcy metody opracowali wzorce ruchowe dla kończyn, tułowia, miednicy i łopatek. Ruch prowadzony jest z oporem terapeuty oraz trakcją/kompresją i stretchem w celu wzmocnienia przepływu bodźców i odbioru informacji z receptorów czuciowych zlokalizowanych w skórze oraz w tkankach położonych głębiej (ścięgna, mięśnie, stawy).

Ruchy te przebiegają trójpłaszczyznowo, co powoduje aktywizację maksymalnie dużej ilości mięśni.

Metoda ta należy do metod neurofizjologicznych, czyli bazujących na odtworzeniu funkcji zgodnej z prawidłowym rozwojem ruchowym.