Proszę zabrać dokumentację medyczną związaną ze schorzeniem dziecka (np. USG przezciemieniowe, USG bioder, wypis ze szpitala, wyniki konsultacji lekarskich), pieluchę tetrową/ręcznik oraz oliwkę dla niemowląt lub inny preparat, który stosujecie Państwo do pielęgnacji skóry dziecka.

Proszę o przyniesienie zdjęcia RTG (najlepiej z opisem- pomiarem kątów) i wyników badań lub zaświadczeń lekarskich, jeśli dziecko cierpi na choroby współistniejące.

W przypadku niemowląt, które poddawane były leczeniu z powodu zaburzeń napięcia mięśniowego (wzmożone/obniżone napięcie mięśniowe, asymetria) ćwiczenia w gabinecie prowadzi się do uzyskania prawidłowego pełzania, czworakowania lub samodzielnego chodzenia.

Ważne jest także osiągnięcie umiejętności zmiany pozycji przez dziecko, np. wstawanie z klęku, czy przejście z leżenia do pozycji na czworakach.

Ocenia się także sposób, w jaki dziecko wykonuje dane aktywności, tzn. czy dziecko pełza naprzemiennie, czy też odpycha się ciągle jedną nogą.

W przypadku schorzeń ortopedycznych, takich jak kręcz szyi, czy wrodzona stopa końsko-szpotawa, terapię prowadzi się do momentu uzyskania możliwie pełnego zakresu ruchu w leczonych stawach i przywrócenia ich funkcji, np.odtworzenia kontaktu pięty z podłożem podczas chodzenia.

Dodatkowo stosuje się ocenę rozwoju ruchowego opisanego powyżej.

Terapia niemowlęcia polega na stosowaniu ćwiczeń neurorozwojowych, tzn. takich, które są oparte o naturalnie występujące u niemowląt wzorce ruchowe i reakcje (np.reakcje równowagi).

Najczęściej są to ćwiczenia na macie– np. wspomagany obrót na bok, na brzuch, pełzanie oraz ćwiczenia na piłce.

Ćwiczenia poprzedza masaż całego ciała dziecka.

Mimo że zabiegi wykonywane są delikatnie, niestety niemowlęta często płaczą, szczególnie podczas kilku pierwszych zabiegów.

Przyczyną płaczu mogą być zaburzenia integracji sensorycznej, np. przeczulica dotykowa, zaburzenia zmysłu równowagi, czy też przykurcz tkanek miękkich (mięśni, więzadeł).

Powód może być także prozaiczny- zmęczenie, głód, czy niechęć do ruchu.

Najczęściej jednak dziecko przyzwyczaja się do terapii i bardzo dobrze znosi ćwiczenia.

Nie.

Skolioza jest trójwymiarowym zniekształceniem kręgosłupa związanym z deformacją kręgów.

Oprócz skrzywienia bocznego kręgosłupa pojawia się rotacja kręgów (skręt kręgu względem kręgów sąsiednich) widoczna jako wyniosłość piersiowa (garb żebrowy) i wał lędźwiowy. Występuje także deformacja kręgu w obrębie jego struktury (torsja kręgu).

Mimo braku możliwości całkowitego wyleczenia skoliozy z powodu powstałych zmian w strukturze kości, można jednak uzyskać:

– zmniejszenie kąta skrzywienia,

– zatrzymanie lub opóźnienie tempa postępu (progresji) skrzywienia,

– poprawę wyglądu i ustawienia sylwetki,

– przywrócenie prawidłowego (symetrycznego) obciążania kończyn dolnych

– zwiększenie wydolności układu oddechowego i układu krążenia (skolioza powoduje ograniczenie ruchów oddechowych klatki piersiowej).

Nie.

Skoliozą określamy stan, kiedy skrzywienie boczne kręgosłupa wynosi więcej niż 11 stopni Cobba (pomiar na podstawie zdjęcia RTG) i towarzyszy mu rotacja kręgów powyżej 6 stopni (pomiar skoliometrem w skłonie w przód).

Tak, z kilku powodów:

– na skutek asymetrycznego obciążania kończyn istnieje ryzyko przeciążenia i wystąpienia bolesności stawów: kolanowego, biodrowego i skokowego (po stronie wypukłej skrzywienia głównego);

– możliwe jest wystąpienie progresji skrzywienia u osoby dorosłej, na skutek przyjmowania utrwalonych asymetrycznych pozycji, np. siedzenie z obciążaniem jednego pośladka, stanie z wysuwaniem jednego biodra, chodzenie z przesunięciem tułowia na jedną stronę, itp.;

– najczęściej u kobiet po 30 r.ż. ze skrzywieniem lędźwiowym większym niż 30 stopni Cobba dochodzi do pojawienia się bocznego kręgozmyku (ześlizgiwania się kręgów względem siebie) i pojawienia się bólu odcinka lędźwiowego zwłaszcza rano, który może mieć cechy bólu rzekomokorzeniowego lub rwy kulszowej.

Prawidłowo dobrane ćwiczenia mogą zapobiec wystąpieniu tych zaburzeń , złagodzić już istniejące lub znacznie opóźnić czas ich pojawienia się.

Tak.

W terapii skolioz (szczególnie sztywnych, nie poddających się biernej korekcji) zabronione są przede wszystkim ćwiczenia symetryczne wyprostne, np. unoszenie wyprostowanych nóg i rąk w leżeniu na brzuchu, robienie ,,mostków”, czy nawet wykonywanie skłonów bocznych bez odpowiedniej stabilizacji odcinków wypukłych skoliozy.

Każde ćwiczenie musi być dobrane w taki sposób, aby uzyskać możliwie najlepszą korekcję wszystkich odcinków kręgosłupa oraz miednicy i kończyn.

Brak zachowania tej zasady powoduje poprawę ruchomości i zmniejszenie kąta skrzywienia jednego odcinka kręgosłupa, ale niestety nasilenie skrzywienia w odcinku sąsiednim.

Tak.

W zależności od kierunku wysunięcia dysku (przedni, tylny, boczny) oraz wpływu powtarzanych ruchów kręgosłupa na istniejące dolegliwości, należy na czas prowadzenia terapii ograniczyć wykonywanie ruchów mogących nasilić dolegliwości bólowe, np. intensywnych zgięć w tylnym wysunięciu dysku.

Nie.

W potocznym rozumieniu dysk (krążek międzykręgowy) to jakaś twarda struktura, która wysuwa się spomiędzy kręgów, a którą można z powrotem umieścić na miejscu.

W rzeczywistości dysk to struktura miękka składająca się z położonego na zewnątrz pierścienia włóknistego przytwierdzonego do kręgów za pomocą chrząstki (blaszki granicznej) oraz znajdującego się w jego środku silnie uwodnionego jądra miażdżystego strukturą przypominającego galaretę.

Nie jest zatem możliwe, aby dysk wypadł lub się wysunął.

Na skutek przeciążeń, czy urazów dochodzi natomiast do osłabienia pierścienia włóknistego (wypuklina p.j.m.) lub jego rozerwania (przepuklina p.j.m.) i przesunięcia się zawartości jądra miażdżystego, co może powodować wystąpienie bólu pleców lub bólu kończyny wzdłuż przebiegu uciśniętego  w otworze międzykręgowym nerwu (np.rwa kulszowa).

Dla uzyskania lepszych i szybszych efektów terapii lub utrzymania poprawy, niezbędne jest kontynuowanie terapii poza gabinetem.

Tak.

W gabinecie stosowane są metody uznane za bezpieczne i zweryfikowane pod kątem skuteczności w oparciu o badania naukowe (EBM- ang. evidence-based medicine).